تاثیر پوشش عرضی فتوگرامتری بر بیشترین ارتفاع ممکن برای برجسته بینی

پوشش عرضی در هنگام عکس برداری هوایی تاثیر به سزایی در استحکام مدل ها و دقت پروژه نقشه برداری دارد، در صورت استفاده از پهپاد و دوربین های دیجیتال محدودیت خاصی در تعداد عکس ها هنگام پرواز نداریم می توان مقدار پوشش طولی را به مقدار زیادی بالا برد ولی پوشش عرضی به این سادگی قابل افزایش نیست و برای پروژه بسیار هزینه بر است. در این مطلب قصد داریم شما را با نحوه ی تعیین حداکثر ارتفاع قابل برجسته بینی در پوشش های عرضی متفاوت آشنا کنیم.

اگر به سوال کنکور سال 95 ارشد نقشه برداری توجه کنید :

توسط یک دوربین اولتراکم ( فاصله کانونی 100 میلیمتر و ابعاد تصویر 67*100 میلیمتر) از منطقه ای کوهستانی از ارتفاع متوسط 1700 متر عکسبرداری قائم هوایی نموده ایم. در صورتی که فاصله نوارهای عکسبرداری 1000 متر باشد. تا چه ارتفاعی از سطح متوسط زمین (برحسب متر) پوشش عرضی خواهیم داشت؟

میدانیم در فتوگرامتری کلاسیک، در مناطق کوهستانی سخت، اگر بخصوص پوشش عرضی از یک حد کمتر شود، و بین دو عکس پوششدار در دو نوار قله کوهی با شیب بالا وجود داشته باشد، آن قله در یک یا دو تصویر فوق ممکن است دیده نشود. این موضوعی اجرایی است که عاملهای تبدیل و دست اندرکاران با ان آشنایی دارند. لذا سوال، تئوری نیست و برآمده از یک واقعیت عملی در خط تولید فتوگرامتری است.
برای حل سوال کافیست هرم دو عکس پوششدار عرضی را ترسیم کنیم. طول عکس روی زمین (در ارتفاع متوسط) 1700 متر خواهد شد و فاصله عرضی مراکز تصویر دو عکس 1000 متر است. لذا پوشش عرضی دو عکس روی هم 1700-1000=700 متر در روی زمین (ارتفاع متوسط) خواهد شد. چون نسبت ارتفاع به عرض عکس 1700:1700=1:1 است لذا در فصل مشترک دو هرم نیز نسبت 700:700 برقرار است یعنی اگر قله کوه بالای 700 متر از سطح متوسط باشد در دو عکس دیده نشده و قابل تبدیل و برجسته بینی نیست.

مثلث کوچک همان محدوده مدل برجسته بینی سه بعدی است. خارج از آن قابلیت برجسته بینی وجود ندارد. اگر قله کوه از دو ضلع این مثلث بالا بزند برجسته بینی نداریم. حالا با اطمینان میتوان گفت کل عوارض بالای  700 متر ارتفاع این مثلث کوچک را نمیتوان دید!

سوال: راه حل این مشکل چیست؟

منبع : گروه تلگرام فتوگرامتری و پهپاد نقشه برداری (پاسخ سوال از جناب دکتر سعادت سرشت)